TOPRAK Her şeyi kapatan kara örtü, yeryüzünü dengeleyen örtü. Yükün ne kadar ağır ve acı. Tüm bunlara sessiz ve kıpırtısız dayanmak. Cansız bir beden gibi öylece yatmak.Dünyada olan her şeye tanıkken fark edilmeden, hissedilmeden durmak. Kaç tükenmiş hayatı taşıyorsun içinde, kaç kez ağlayan iki gözle karşı karşıya kaldın, kaç kez nefret dolu bakışlara şahit oldun veya bu ayrılıklar yüzünden kaç kez hırpalandın? Sayamazsın bilirim. En iyisi belkide.. Rengin neden koyu diye düşündüm şimdi. Belki ayrılığı temsil ettiğin için, belki şahit olduğun dünya hali için belkide hiçbiri.. Ben üzerinde tepinenler yüzünden olduğunu düşünüyorum. Ama umutlanmalısın. Çünkü üzerin senin kadar maviliklerle dolu ve her zerrene bir çok mavi düşüyor. Kimimizin hiç görmediği, farkedemediği mavilikler.. Muhakkak olan sensin. Bunu biliyorum. Bu yüzden sana hiç kızamam aldıkların ve alacakların için. Yalnızca tamamlanmadan, bir şeyleri başarmadan, doğruyu bulmadan senl
Bu Blogda Ara
Ayşegül YILMAZ